Το παρακάτω κείμενο αναδημοσιεύεται από το site της νομικής εφημερίδας Curia. Μέσα στις μικροπαραβατικές συμπεριφορές και τους βανδαλισμούς, μπορεί κανείς να προσθέσει (και το πρόσθεσε ο ίδιο ο Guiliani) της ταγκιές. Μπορεί κανείς επίσης να φανταστεί τις λιγότερο ή περισσότερο τακτικές και καθαρές δυτικές μητροπόλεις. Το κυνηγητό στους δρόμους της πόλης τη νύχτα, είναι λοιπόν, μια άρνηση που έχει προβλεφθεί. Για αυτήν την άρνηση τα αφεντικά έχουν γράψει βιβλία. Στα βιβλία αυτά, η δημιουργική ελευθερία ενάντιά στην τάξη αυτού του κόσμου, η επανοικειοποιήση της πόλης κι οι σχέσεις μας βαφτίζονται "η φυσική και κοινωνική μας ροπή προς την αταξία και το χάος". Αυτή η ροπή είναι που εγκληματοποιήθηκε με την θεωρία που ακολουθεί. 

​

   Ένας από τους βασικούς παράγοντες που προσδιορίζουν την δημόσια συμπεριφορά ενός ατόμου, είναι η υιοθέτηση κοινωνικών προτύπων. Έτσι ένα καθαρό και καλοδιατηρημένο περιβάλλον εκπέμπει το μήνυμα ότι αυτό το μέρος παρακολουθείται συστηματικά. Οι άνθρωποι έτσι σέβονται τους τυπικούς κανόνες κοινωνικής συμβίωσης και φροντίζουν για την εφαρμογή τους. Αντίθετα, ένα υποβαθμισμένο περιβάλλον στο οποίο οι βανδαλισμοί δεν έχουν επιδιορθωθεί, τα σκουπίδια δεν μαζεύονται εγκαίρως και τα περιθωριακά στοιχεία δεν εκδιώκονται, εκπέμπει το ακριβώς αντίθετο μήνυμα. Αυτό της αποδιοργάνωσης και του ελλιπούς κοινωνικού και κρατικού ελέγχου που εκφράζεται δια της επεμβάσεως, τόσο της προληπτικής όσο και της διορθωτικής. Οι άνθρωποι που ζουν σε ένα υποβαθμισμένο και αποδιοργανωμένο κοινωνικό περιβάλλον, είναι πιθανόν να εκδηλώσουν παραβατικές συμπεριφορές, επειδή δεν αντιλαμβάνονται τον δημόσιο χώρο ως οικείο σε αυτούς.​

​

   Πρόκειται για την θεωρία που συσχετίζει την αισθητική υποβάθμιση μιας αστικής περιοχής με την αύξηση της εγκληματικότητας η οποία παρουσιάστηκε το 1982  και τέθηκε σε εφαρμογή στη Νέα Υόρκη μετά την εκλογή του R. Guliani, ως δημάρχου το 1993.  Βασίζεται στην ιδέα πως αν αφήσεις κάποια μικρά προβλήματα άλυτα, κάποια στιγμή θα βρεις μπροστά σου ένα πολύ μεγαλύτερο και δισεπίλυτο πρόβλημα. Σαν μέθοδος αντιμετώπισης της εγκληματικότητας θεωρήθηκε αρκετά αποτελεσματική και συνεχίστηκε να εφαρμόζεται αφού επεκτάθηκε και σε άλλες πολιτείες της Αμερικής και σε άλλες χώρες του κόσμου. [...]

​

   Ιδρυτές της θεωρίας είναι οι Wilson και Kelling, οι οποίοι  στηρίχτηκαν στα αποτελέσματα ενός πειράματος που πραγματοποιήθηκε το 1969 από τον καθηγητή Zimbardo. Σε αυτό το πείραμα, ο καθηγητής τοποθέτησε ένα αυτοκίνητο χωρίς πινακίδες σε δυο διαμετρικά αντίθετες γεωγραφικά και κοινωνικά περιοχές, στο υποβαθμισμένο Μπρόνξ και σε μία εύπορη συνοικία του Πάλο Άλτο. Στο Μπρόνξ χρειάστηκαν δέκα λεπτά για να αρχίσουν οι βανδαλισμοί και εντός 24ώρου να αφαιρεθούν όλα του τα εξαρτήματα. Από την άλλη, στο Πάλο Άλτο, επειδή το αυτοκίνητο παρέμενε ακέραιο, ο καθηγητής έσπασε τα τζάμια του και εντός 24ώρου το αυτοκίνητο υπέστη τις ανάλογες ζημιές. Αποφάνθηκαν πως οι βανδαλισμοί μπορούν να συμβούν παντού, από τη στιγμή που η αρχή της αμοιβαιότητας των σχέσεων μεταξύ των κατοίκων και της υποχρέωσης τους στην τάξη υποβαθμίζονται από πράξεις που δείχνουν να σημαίνουν ότι «κανείς δεν νοιάζεται».

​

Broken Windows,

Από τη μηδενική πολιτική στη μηδενική ανοχή

Λέσχη Κατασκόπων 21ου αιώνα _Σειρά Versus

Από τον επίλογο της έκδοσης:

​

[...] Ό,τι ισχύει λοιπόν για τη θεωρία, ισχύει και για τις εφαρμογές της. Θα ήταν λάθος, τουλάχιστον από αγωνιστική σκοπιά, να κρίνουμε τα επιτεύγματα της "μηδενικής ανοχής" ως επιτυχημένα ή αποτυχημένα με στοιχεία για τα ποσοστά της εγκληματικότητας, ή να την καταδικάσουμε ως ηθικά και νομικά απαράδεκτη. Η "μηδενική ανοχή" είναι εξ ορισμού και κατ' αρχήν πετυχημένη, φυσικά σαν όπλο των αφεντικών. Γιατί φέρνει στο προσκήνιο (αν δεν εφευρίσκει) τη μικροεγκληματικότητα που αφορά πολύ περισσότερους από τους "παραδοσιακούς εγκληματίες". Γιατί στοχεύει στην "αντικοινωνική συμπεριφορά" των ανθρώπων του γκέττο, των μεταναστών, των περιθωριακών. Γιατί συσπειρώνει κοινωνικά κομμάτια γύρω από το ζήτημα της ασφάλειας. Γιατί εμπλέκει την "κοινότητα", τους "πολίτες" (τα Εγώ που λέγαμε προηγουμένως) στο στόχο της διατήρησης της τάξης. Γιατί διευρύνει σε άγνωστο βαθμό τα όρια της αστυνομοδικαστικής παρέμβασης. Γιατί μετατοπίζει τα όρια της αστικής νομιμότητας. Γιατί ποινικοποιεί στάσεις, χαρακτήρες, πρακτικές, φιγούρες, συμπεριφορές και όχι απλά "εγκλήματα". Γιατί εν τέλει μετατρέπει τον "πόλεμο ενάντια στη φτώχεια" της δεκαετίας του ‘70 σε "πόλεμο ενάντια στους φτωχούς". Δεν πρόκειται λοιπόν για παρεκτροπή του ακραίου φιλελευθερισμού: πρόκειται για τη σφραγίδα της (προσωρινής) νίκης των αφεντικών. [...]

​

​

​